Historia piłki ręcznej

diablo12

Dyscyplina ta narodziła się pod koniec XIX w. w Niemczech, z inicjatywy nauczyciela gimnastyki Konrada Kocha. Pierwsze przepisy skodyfikował w Danii w 1911 roku Frederik Knudsen. W wersji duńskiej w grze brało udział 2 razy po 7 zawodników, zaś w niemieckiej (zwykle rozgrywanej na otwartych boiskach) zespoły złożone były z 11 zawodników.

Międzynarodowa Amatorska Federacja Piłki Ręcznej powstała w 1928 roku podczas igrzysk olimpijskich w Amsterdamie. Gra w wersji 11-osobowej była dyscypliną pokazową na olimpiadzie w Berlinie w 1936 roku, na życzenie Adolfa Hitlera, by powrócić na Igrzyska Olimpijskie po trzydziestu sześciu latach już w odmianie siedmioosobowej. Pierwsze mistrzostwa świata drużyn 7- i 11-osobowych rozegrano w 1938 roku w Niemczech. W obu kategoriach zwyciężyli gospodarze. Przez kilkanaście lat obie formy piłki ręcznej istniały obok siebie, jednak gra z udziałem 11 zawodników stopniowo zanikała, a szczypiorniak rozgrywany przez 7 graczy stawał się coraz bardziej popularny.

Rozwojem dyscypliny kieruje obecnie International Handball Federation (IHF), gra w kategorii mężczyzn jest dyscypliną olimpijską od 1972 roku (Igrzyska w Monachium), kobiety startują na olimpiadzie od 1976 roku.